نکاتی درباره یک بیماری خود ایمنی - راهنمای مدرسه

به گزارش راهنمای مدرسه، ام اس (اسکلروز چندگانه) یک بیماری خود ایمنی مادام العمر است که بر مغز و ستون فقرات تاثیر می گذارد و منجر به بروز علایم مختلفی می شود که از شخصی به شخص دیگر فرق دارد.

به گزارش راهنمای مدرسه به نقل از ایسنا، بسته به اندازه وخامت بیماری، ام اس می تواند ناتوان کننده باشد و به مسائلی در بینایی، حفظ تعادل و حرکت منجر شود.

گرچه هیچ مداوای کاملی برای آن وجود ندارد، اما می توان این بیماری را با دارو های مختلف تا حدی درمان کرد و در کنترل درآورد.

سرویس سلامت همگانی انگلیس تخمین می زند که حدود 100 هزار نفر در این کشور به این بیماری مبتلا باشند.

ام اس چیست؟

بیماری ام اس جلوی عملکرد مناسب دستگاه عصبی فرد را می گیرد و به همین دلیل موجب اختلال در فرایند عادی ارتباطات عصبی مغز می شود که در آن ها، مغز پیام هایی به بدن می فرستد تا بخش های مختلف را قادر به انجام اموری ساده مانند حرکت کردن، خوردن و دیدن کند.

معمولا ماده ای به نام میلین از عصب های موجود در دستگاه عصبی محافظت و هم با هرگونه عفونت مقابله می کند.

وقتی فردی به ام اس مبتلا شود، بدن او میلین را با ماده ای مضر اشتباه می گیرد و به همین دلیل به آن حمله می کند و باعث می شود اختلالاتی در دستگاه عصبی ایجاد شود و جلوی ارسال پیام های آن به سایر اعضای بدن گرفته می شود.

به گفته جامعه مبتلایان ام اس، این امر می تواند منجر به آسیب جدی به دستگاه عصبی شود که طی زمان، ممکن است به معلولیتی جدی بینجامد.

این نوع از بیماری که طی آن سیستم ایمنی بدن بخشی از خود را به نام ماده ای خارجی تلقی می کند و به آن حمله می کند، تحت نام بیماری خود ایمنی شناخته می شود.

عامل ام اس چیست؟

هیچ توضیح مشخصی برای علت ابتلا به ام اس وجود ندارد، ولی سیستم سلامت همگانی انگلیس می گوید عوامل احتمالی می تواند شامل سیگار کشیدن، عفونت های مسری، دریافت نکردن نور خورشید و ترکیب ژنتیکی افراد باشد؛ یعنی اگر کسی در خویشاوندان خود فردی مبتلا به ام اس داشته باشد، احتمال ابتلای او هم به آن بیشتر است.

این بیماری در زنان شایع تر از مردان است، ولی باز هم علت مشخصی برای آن موجود نیست.

علایم آن چیست؟

علایم ام اس به اشکال متفاوتی بروز می کنند که بستگی به آن دارد که کدام بخش از دستگاه عصبی فرد، تحت تاثیر قرار گرفته است. این علایم همچنین به شدت پیش بینی ناپذیر هستند، برخی از علایم موقت است و برخی دیگر ممکن است طی زمان رو به وخامت گذارند.

علایم رایج این بیماری چنان که از سوی سرویس سلامت همگانی انگلیس فهرست شده است شامل خستگی، مسائل بینایی، بی حسی، مسائل حرکتی، درد، افسردگی، مسائل روده ای، دشواری در صحبت کردن، گرفتگی عضلانی و دشواری در یادگیری است.

امید به زندگی هم در افراد مبتلا به ام اس کوتاه تر است.

چگونه تشخیص داده می شود؟

علایم ام اس می تواند به چندین بیماری دیگر شبیه باشد که تشخیص آن را سخت می کند.

هیچ آزمایش واحدی برای تشخیص بیماری وجود ندارد و پزشکان معمولا تنها بعد از وقوع دو بار حمله با علایم ام اس در فرد مبتلا، نظیر زمین خوردن بدون علت یا از دست دادن ناگهانی قوه بینایی، می توانند آن را تایید کنند.

پس از آن، پزشکان معمولا آزمایشی عصبی می گیرند و طی آن موارد غیرعادی در شرایط فرد و واکنش عصبی او و امور دیگر را بررسی می کنند تا ببینند آسیبی به دستگاه عصبی رسیده است، یا خیر.

تصویربرداری تشدید مغناطیسی (ام آرآی) هم ممکن است انجام شود تا ضایعات وارده احتمالی پیرامون مغز و ستون فقرات بررسی شوند.

چگونه درمان می شود؟

به گزارش ایندیپندنت، درمان ام اس بستگی به آن دارد که چه علایمی در فرد پدیدار شده است.

برخی علایم مانند تار شدن بینایی با تجویز قرص استروئید از سوی پزشک درمان می شود، اما علایم جسمی دیگر مانند گرفتگی عضلانی برای درمان به فیزیوتراپی متناوب احتیاج دارند.

کسانی هم که با مسائلی در درک مطلب، یادگیری و حافظه دست و پنجه نرم می کنند ممکن است به روانشناس بالینی ارجاع داده شوند.

زمان می برد تا فرد مبتلا به زندگی کردن با ام اس عادت کند، اما نظام سلامت همگانی می گوید با پشتیبانی و مراقبت مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به این بیماری می توانند زندگی طولانی و سالمی داشته باشند.